Tongersdei giene we betiid mei de trein fan Frjentsjer nei Brussel. Wy stapten op yn it tsjuster en stadichoan waard it ljocht. Yn Ljouwert, Zwolle en Breda stapten wy oer. Yn Breda hiene we in healoere skoft, wat betsjutte dat we Starbucks helje koene, want dat hawwe wy yn Fryslân net. Yn alle gefallen gjin Pumpkin Spice Latte. Dus dat koe lang om let wer: it hjerstdrankje mei pompoen. No, it wie goar en ultraswiet, dus dat wie in tsjinfaller.
Wy sieten yn’e trein dy’t de grins oerstuts; it wie bêst drok mei minsken dy’t út Rotterdam of Amsterdam nei Brussel reizgen. Foar ús oer leinen twa Ingelske froulju te sliepen.
We stapten út yn Brussel Sintrum en woene nei ús hotel yn Súd rinne, mar it die bliken dat der noch in twadde fêstiging wie en dat we ús dêr yntsjekke moasten. Gelokkich kamen wy der op ’e tiid efter. Wy rûnen nei ús echte hotel, dêr’t wy ús tassen achterlieten, en ferkenden de stêd fierder, by eksintrike bioskoopkes en platesaken lâns, ynstrumintemakkers en in hiel soad rein. Wy ieten Japansk. Nachts waarden wy wekker makke troch in skoalklasse dy’t yn ’e gongen fan it hotel omdoarme.
Freed wie it dan safier: Transpoesie. Axl en ik rûnen fan ús hotel nei it Goudblommeke. De Paus wie ek yn Brussel, hy fleach oer mei de helikopter.
By oankomst wie it noch sletten; dêr waard ik senuwachtich fan. Wat as ik my fersind hie? Mar ridlik gau kamen der mear minsken. Lykas in dichter út Lúksemboarch, wy rekken daliks oan ’e praat oer taal en eins hawwe wy hiel Transpoesie lang oer taal praat, mei elke dichter. Der kaam ien út Wales by, út Roemenië, Ierlân, Jersey, Guernsey, Portugal en Letlân. De dichters wiene allegearre hiel leuk: guon wiene al in dei earder starten en hiene de deis derfoar optreden en giene freedtemiddei of – jûn wer fuort. By it evenemint yn it Goudblommeke mocht it publyk har eigen lunch meinimme en harkje nei ús gedichten.
Dêrnei giene wy rinnend fierder nei de Keninklike Galerijen, in plak dêr’t neffens ús host gjin Brusselaar te finen wie, mar wol in soad toeristen. Axl hie ús ûnderwilens ferlitten om nei it muzykynstrumintmuseum te gean. Toeristen wiene no ús doelgroep, want we giene gedichten foar harren skriuwen. We waarden as dichters oan taffeltsjes set yn de moaie Art Nouveau-hallen mei papier en in pinne, en minsken mochten oanslute by in taal nei winsk. Underwilens wiene der in dichter út Spanje, Poalen, Litouwen en Italië bykaam. Ik skreau gedichten foar ferskillende Flamingen, foar in lyts hûntsje en foar de ober. It wie hiel bysûnder en leuk, foaral om talen mei elkoar te mingen en de pear wurdsjes dy’t ik praat brûke te kinnen. Dit fûn ik echt it geweldige ûnderdiel: minsken giene mei in bliid gesicht fuort en ik mocht lekker skriuwe. Underwilens dronk ik in lekkere Kriek, sa’t dat yn Brussel kin.
Jûns giene wy nei it Italiaansk Kultureel Ynstitút, dêr’t ik tegearre mei Jimi Lend út Eastenryk, dichters út Spanje, Portugal, Poalen en Italië optrede. Elke dichter hie 15 -20 minuten, ynklusyf ynterview, en it wie tige bysûnder. De dichters wiene fan hiel heech nivo, en doe’t it einlings klear wie (it wie hiel lang om stil te sitten), mochten we Italiaanske wyn drinke en krigen we in fantastysk diner.
In Italiaanske kok hie foar ús de prachtichste gerjochten sean: in hearlike pompoensop as foargerjocht, risotto as haadgerjocht en hearlike salades, dêr’t ien derfan gewoan kâlde byfstik mei truffel wie, en in geweldich kofje-eftich neigesetsje. De tafel seach der ek prachtich út en de Italianen wiene tige hertlik. Ik fielde my echt wolkom. By it diner trof ik in dichter fan de Faeröer-eilannen, dy’t de oare deis earst hoechde op te treden, mar hjoed alfêst delkaam.
De oare deis giene Axl en ik earst shoppen, mar middeis waard der wer dichte yn de Koninklijke Galerij, dat wie wer fantastysk. De ôffurdige fan Nederlân, Joost Oomen, wie no ek oankaam, want sneon wie de beurt oan Nederlân en oare lannen. We skreaunen mei ús allen in gedicht en ik hie in bysûndere moeting mei in Amerikaan foar wa’t ik skreau oer reizgjen, wat dat allegearre bringe kin, foaral as it dyn earste kear is.
Wy ieten pizza by in grutte hal en ik jatte in moai glês mei in wolf derop. Dêrnei giene we nei it Hongaarsk Ynstitút, dêr’t Nederlân, Faeröer, Hongarije, Estlân en Andorra optreden. Ik wie yntusken wat siik wurden en moast in soad hoastje, dus ik hold my wat efteryn op, dêr’t ik út en troch nei bûten koe. It wie moai om Nederlân en Faeröer te sjen; se hiene wakker deselde vibe. By Andorra wie pianomuzyk en Estlân hie in hiele band, in ymprovisaasjeband mei inkeld klanken; dat wie fantastysk! Dêrnei giene wy mei de Eastenriker nei in hiele bysûndere kroech, in soarte fan Markzicht yn Drachten op steroïden. Tal fan keammerkes mei trepkes hongen fol, as in kafee út Harry Potter, mei skilderijen en lp’s en mei in hiel soad minsken; wat in surreëel barren. Dat wie trouwens ek it tema fan it jier, wat wol nei foaren kaam út alle gedichten dy’t wy meilêze koene yn it Ingelsk.
Ik ha der in pear nije fersen skreaun, dêr’t ik jim fan op ’e hichte bringe sil sadree’t ik se weromfyn!
Nachts wie de stêd feroare yn in grutte party-lokaasje; dat wie grappich om te sjen, in grut ferskil mei oerdeis.
Snein gongen we werom mei de trein. Yn de trein fan Brussel nei Nederlân siet ik net neist Axl, mar tafallich neist ien fan it Nederlânsk Kultureel Ynstitút dy’t nei Nederlân gie foar in eroatysk evenemint.
